Θρησκεία και τρανς ταυτότητα

Γράφει ο Ναθαναήλ Πράσινος

Ως τρανς άτομο το βασικότερο εμπόδιο μου για την αρχή της φυλομετάβασης κοινωνικά και ιατρικά βρίσκονταν ριζωμένο σε θρησκευτικές πεποιθήσεις και επιρροές που υπήρχαν από την ηλικία των 10 ετών. Πιο συγκεκριμένα, σε συζήτηση σχετικά με τη φυλομετάβαση, βασισμένη σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ  για τρανς άντρα από το εξωτερικό, η θέση των ενηλίκων γύρω μου ήταν ότι ο θεός έχει δώσει ένα καθορισμένο φύλο σε κάθε άνθρωπο για να ζήσει με τα χαρακτηριστικά αυτού κι αν το “αλλάξει” δε θα είναι πλέον ο ίδιος άνθρωπος που έπλασε εκείνος και επομένως θα έχει χάσει την επαφή με την ψυχή του και τον ίδιο το θεό. Μια δεύτερη τοποθέτηση ήταν πως ο θεός σε έχει κάνει έτσι για κάποιο λόγο και δε μπορεί να έχει κάνει λάθος. Παρακάτω παρατίθενται εναλλακτικές γύρω από το σκεπτικό αυτό.

 Αρχικά η εφηβεία μου βιολογικά ξεκίνησε από την ηλικία των 7 ετών και χαρακτηρίστηκε από τους γιατρούς ως πρώιμη ήβη. Σύντομα ξεκίνησα χρήση ανασταλτικών ορμονών για να “αλλάξω” την κατάσταση που ξεκίνησε μόνο του το σώμα μου. Δεν υπήρξε κανένας ηθικός φραγμός από την πλευρά των ενηλίκων που ήταν υπεύθυνοι για εμένα και όπως χαρακτηριστικά είπαν μετά από χρόνια το έκαναν γιατί η κατάσταση αυτή δεν ήταν φυσιολογική όπως έχει ορίσει ο θεός για τον ανθρώπινο οργανισμό. Οπότε είναι δεδομένο ότι αν η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν μια σειρά από λειτουργίες οργανικά αυτομάτως οι πιστοί θεωρούν ότι αυτός είναι ο τρόπος που ο θεός θέλει να ζει ένας ανθρώπινος οργανισμός και ό,τι παρεκκλίνει είναι ανωμαλία και είναι καλό να “αλλάζει” εφόσον είναι εφικτό. Να σημειώσουμε πως σε κοινωνίες παλαιότερων εποχών παρόμοιες ανωμαλίες, ειδικά αν ήταν εμφανές ως δυσμορφίες του σώματος, θεωρούνταν τιμωρίες από το θεό στα πρόσωπα ή και οικογένειές τους για κάποιο αμάρτημα, είτε ως δοκιμασία για να μπουν στον παράδεισο μέσα από την δυσκολία αυτή μέσα στον υλικό βίο.

 Επομενως έχουμε αρχικά το γεγονός ότι ο θεός μπορεί να έχει δείξει ένα σκληρό πρόσωπο, αν και θεωρητικά δεν είναι τιμωρός και αγαπά τα παιδιά του και αφετέρου, είναι αποδεκτό εφόσον υπάρχει η δυνατότητα πλέον ιατρικά να γίνει οποιαδήποτε παρέμβαση για να φέρει στο σώμα στα “φυσιολογικά” του πλαίσια. Η ορμονική παρεμβολή στην περίπτωσή μου ήταν απολύτως αποδεκτή και αναγκαία ακόμη κι αν έφερνε την λειτουργία του σώματός μου σε μια ροή διαφορετική από αυτή που θα είχε εκ του φυσικού του. Η παρέμβαση έγινε κυρίως για να δώσει τη δυνατότητα στο σώμα να ψηλώσει και να φτάσει στα επίπεδα του μέσου όρου. Με αυτά τα δεδομένα το φυσιολογικό μου ύψος με βάση το σώμα που έπλασε ο θεός θα ήταν 15 εκατοστά μικρότερο, αλλά με την ανθρώπινη παρεμβολή αυτό έχει “αλλάξει” αμετάκλητα.

 Γυρνώντας στην τρανς ταυτότητα, αν θεωρήσουμε δεδομένα τα αποτελέσματα ερευνών που αποδεικνύουν ότι η αίσθηση του φύλου διαμορφώνεται βάση την έκκριση ορμονών στη μήτρα κατά τη διάρκεια της κύησης, μπορούμε να πούμε ότι ο θεός έχει δώσει στα άτομα αυτήν την ταυτότητα. Υπάρχει μια δεύτερη χρονικά έκκριση ορμονών που διαμορφώνει τα σωματικά χαρακτηριστικά του φύλου, επομένως μπορούμε να πούμε είτε ότι ο θεός αποφάσισε επίσης για την ασυμφωνία του κοινωνικού και βιολογικού φύλου, είτε να έχουμε την ίδια θεώρηση όπως με την πρώιμη ήβη για βιολογική ανωμαλία.

 Παίρνοντας την πρώτη περίπτωση δεχόμαστε ότι το κοινωνικό φύλο του ατόμου είναι όντως αυτό που βιώνει το ίδιο και ότι οι εικασίες που θέλουν τα άτομα να ακολουθούν το βιολογικό φύλο στην κοινωνική τους έκφραση είναι καθαρά ανθρώπινο κατασκεύασμα. Αν κάποιο άτομο το αρνηθεί λέγοντας ότι πχ τα άτομα που έχουν γεννηθεί με θηλυκά χαρακτηριστικά φύλου “πρέπει” να φοράνε φούστες και να έχουν μακριά μαλλιά και το αντίθετο απαγορεύεται, μπορούμε εύκολα να αποδομήσουμε αυτήν την πεποίθηση φέρνοντας στο νου μας την εικόνα του Ιησού με τους χιτώνες και τα μακριά μαλλιά. Στη λογική που θέλει το παντελόνι αποκλειστικά ανδρικό ρούχο απαντάμε με την ιστορική αναδρομή στην εποχή των αμαζόνων, που ήταν οι πρώτες που σχεδίασαν και φορούσαν παντελόνια στις μάχες. Οι άντρες πολεμιστές το απέφευγαν γιατί ανατομικά δεν τους έδινε την άνεση που χρειαζόντουσαν. Όσο για την κόμμωση, αυτή είναι καθαρά πολιτισμικό χαρακτηριστικό, εφόσον όλα τα μαλλιά γεννιούνται με κοντά μαλλιά και αυτά φυσικά μακραίνουν σε όλο τα άτομα ανεξαρτήτως φύλου ή άλλων χαρακτηριστικών.

 Επομένως για τους τρανς ανθρώπους το φυσικό τους είναι να έχουν ασυμφωνία βιολογικού και κοινωνικού φύλου και θα λέγαμε ότι η τρανς ταυτότητα είναι η φύση τους. Η κοινωνική τους έκφραση επομένως μπορεί να είναι αυτή που έχει ορίσει η βιολογία τους, με τις έκκριση των ορμονών κατά την κύηση όπως είδαμε παραπάνω. Υπάρχουν βέβαια άτομα που υποστηρίζουν πως η τρανς κατάσταση έχει κοινωνικούς παράγοντες ή είναι απόρροια κάποιου ψυχικού τραύματος. Με αυτό το δεδομένο η πρόθεσή τους είναι να πείσουν το άτομο να ψάξει να βρει την ρίζα του προβλήματος και να ζήσει με βάση το πως ήταν το σώμα και ο νους στην αρχή της δημιουργίας του από το θεό. Αυτό βέβαια έρχεται σε αντίθεση με κάθε μεταγενέστερη παρεμβολή με φάρμακα, χειρουργεία κλπ για όποιο λόγο κι αν αυτά χορηγούνται, δηλαδή θα έπρεπε κάθε άτομο να ζήσει με τον τρόπο που προβλέπει η βιολογία του, να δεχτεί την νευρολογική ή σωματική ανισορροπία, απ΄ όπου κι αν αυτή προέρχεται και ενδεχομένως να χάσει τη ζωή του σε μικρή ηλικία γιατί αυτό είναι φυσικό να συμβεί βάση κατασκευής του σώματος και των περιβαλλοντικών συνθηκών, τους ιούς που υπάρχουν στη φύση, από μια φύση που πάλι έχει πλάσει ο θεός. Άλλωστε η φύση του ανθρώπου βασίζεται στην αλληλεπίδραση με το περιβάλλον και δεν υφίσταται πρόσωπο ή υλικό σώμα χωρίς αυτήν, επομένως δεν υπάρχει κάποια τέλεια προγενέστερη κατάσταση για να φτάσει σε αυτήν, αν μιλάμε για να έναν έμβιο οργανισμό.

 Γενικότερα όπως είδαμε οι άνθρωποι έχουν δεχτεί ότι μπορούν να παρεμβαίνουν στην ομαλή ροή της βιολογίας των πλασμάτων και να “αλλάζουν” τις δυνατότητες επιβίωσης, το προσδόκιμο ζωής, την ανάπτυξη της μάζας κλπ. Αλλά είναι ακόμα ταμπού να παρεμβαίνουν με ορμόνες ως θεραπεία για την ασυμφωνία του φύλου. Την ίδια στιγμή θεωρείται φυσιολογικό και απαραιτήτως αναγκαίο για κοινωνικούς λόγους η χειρουργική επέμβαση σε μεσοφυλικά άτομα με στόχο να αλλάξουν το βιολογικό τους φύλο, που δεν είναι ξεκάθαρα ούτε αντρικό ούτε γυναικείο. Ο τρόπος μάλιστα που αυτό γίνεται αυθαίρετος και συνήθως μη αναγκαίος ως προς την επιβίωση. Το τίμημα είναι να αναγκαστεί το άτομο να κάνει ορμονοθεραπεία εφ όρου ζωής διότη τα όργανα που θα παρήγαγαν φυσιολογικά τις ορμόνες αφαιρούνται στο χειρουργείο για λόγους που ξανατονίζουμε είναι καθαρά κοινωνικοί. Βέβαια τα άτομα αυτά στην πορεία της ζωής δε νιώθουν πάντα ότι συμφωνούν με το φύλο που “επέλεξε” ο γιατρός και προχωρούν σε φυλομετάβαση.

 Το συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος αποφασίζει σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους τι είναι φυσικό ή φύση του σώματος και τι είναι αποδεκτό να δεχτεί μεταβολή με χρήση της επιστήμης. Παραμένει η πεποίθηση βέβαια ότι η ψυχή έχει μία σύνδεση με το  όνομα και το φύλο του ατόμου, γι αυτό οι πιο ορθόδοξοι είναι αρνητικοί ακόμη και όταν στη βάφτιση δίνονται παραπάνω από ένα ονόματα στο άτομο. Αυτό το σκεπτικό είναι όμως καθαρά υλιστικό, καθώς θεωρεί ότι μία ψυχή έχει άμεση σύνδεση με το βιολογικό φύλο του σώματος και το πρώτο όνομα που δίνεται κατά το βάπτισμα. Ο θεός όμως, οι άγγελοι και οι ψυχές στο σύνολό τους δεν έχουν σώμα, ύλη και συνεπώς φύλο. Άλλωστε τα έμβρυα ξεκινούν τους πρώτους μήνες της ζωής τους έχοντας ένα κοινό γενετικό όργανο το οποίο τους επόμενους μήνες με την δεύτερη έκκριση ορμονών που προαναφέραμε, διαμορφώνεται με περισσότερους από τρεις διαφορετικούς τρόπους. Αλλά ταυτόχρονα ο χριστιανισμός υποστηρίζει ότι η ψυχή ζει στο σώμα από την ώρα της σύλληψης. Στις περιπτώσεις των μεσοφυλικών που χειρουργούνται το φύλο επιλέγεται από το γιατρό επομένως δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι το επέλεξε ο θεός για τη συγκεκριμένη ψυχή, παρόλα αυτά δεν υπάρχει καμία αρνητική παρέμβαση στις τακτικές αυτές από θρησκευτικούς ανθρώπους.

Από τη στιγμή που οι θρησκευτικές πεποιθήσεις αυτοαναιρούνται συστηματικά σε πλαίσια σχετικά με την παροχή ορμονών, χειρουργικών επεμβάσεων γεννητικών οργάνων και κοινωνικής εμφάνισης, καταλήγουμε πως οι εικασίες περί απώλειας της επαφής με το θεό και την ψυχή σε περίπτωση που το τρανς άτομο αποφασίσει να ζήσει ως το φύλο που βιώνει, δεν είναι βάσιμες. Άλλωστε τα σώματα δεν έχουν πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά φύλου μεταξύ των δύο επικρατέστερων κατηγοροποιήσεων, όπως δεν έχουν πάντα τον ίδιο αριθμό μελών ή την αναγκαία άμυνα για επιβίωση. Τίποτα από τα παραπάνω δεν κάνει ένα άτομο λιγότερο ή μη ολοκληρωμένο ως ον και προσωπικότητα, πόσο μάλλον ανάξιο σεβασμού από τα υπόλοιπα άτομα της κοινωνίας στην οποία θα ζήσει.

Ναθαναήλ Πράσινος